W maju 2013, unijna agencja deportacyjna FRONTEX zorganizowała poraz pierwszy i ostatni w Kinie Kultura festiwal Bordereview, na którym zaprezentowano filmy traktujące o ciężkim losie imigrantów, wyświetlane m.in. w poprzednich latach w ramach warszawskich wydarzeń pt. „Anty-FRONTEX”. Partnerem festiwalu była Straż Graniczna. „Wstęp wolny”. Akcja przed kinem (zobacz relację video) i list protestacyjny jednego z reżyserów filmu pokazywanego podczas festiwalu skutecznie powstrzymały kolejne edycje Bordereview.

 

Poniżej publikujemy tekst apelu o bojkot FRONTEXu, który rozesłałyśmy w maju 2013

 

Koszty imprezy wpisano w jeden z głównych priorytetów tegorocznego budżetu agencji: Public Relations. Jeszcze dwa lata temu FRONTEX wydał na ten cel 6 tys. euro. W tym roku na PR przeznaczono już 600 tys. euro. Innym priorytetem, wciąż dużo ważniejszym, jest „robotyka i zdalne systemy kontroli” (m.in. projekt TALOS, wdrażany przy współpracy Politechniki Warszawskiej).

Wbrew deklaracjom, darmowy festiwal o migracji i granicach otwarty było tylko dla wybranych – organizator i partner wydarzenia zadbali, by wykluczyć z niego wszystkich, o których traktują filmy: setki tysięcy “nielegalnych” imigrantów. Wstęp do kina poprzedzono zakazem wstępu do UE, zbiorowymi deportacjami, zamykaniem w obozach o więziennym rygorze, odbieraniem dostępu do podstawowych dóbr, praw pracowniczych, edukacji, służby zdrowia. Festiwal spotkał się ze sprzeciwem jednego z reżyserów [przeczytaj jego list otwarty], a także z protestem lokalnych imigrantów i ich znajomych. Wcześniej, ostatni list otwarty do FRONTEX-u skierowali niemieccy strażnicy graniczni, którzy odmówili rozkazu strzelania do imigrantów uciekających przez pole minowe na granicy z Turcją [niem. art. w Spiegel; wersja angielska].

Tak samo jak Polacy emigrują milionami do zachodnich krajów Unii Europejskiej, tak i inne osoby szukają poprawy losu w Polsce i reszcie krajów Unii. Tych witają jednak zasieki, mury i uzbrojeni strażnicy graniczni – cały ten aparat kontroli i przemocy podlega agencji FRONTEX. Jego milczące działanie każdego roku pochłania więcej ofiar niż słynny mur w Berlinie w całej historii istnienia. Według UNHCR na samym morzu śródziemnym w 2011 roku zginęło ponad 1500 osób. Inne szacunki są nawet wyższe.

Wraz z nowymi wytycznymi PR, FRONTEX przestał walczyć z nielegalną imigracją – jego głównym zadaniem jest “powstrzymać przemyt ludzi”. Jednak pracownicy agencji dobrze wiedzą, że w przeciwieństwie do nich uchodźcy najczęściej nie mogą zamawiać biletów na podróż zwykłą linią lotniczą. Tym bardziej ryzykownych i kosztownych dróg muszą szukać imigranci, i tym istotniej zasilają kapitał organizacji przestępczych, im większy budżet na aparat kontroli Twierdzy Europy ma FRONTEX i podległe mu krajowe straże graniczne. Cała retoryka na temat „walki z okrutnymi handlarzami ludźmi” to czysta hipokryzja: naprawdę agencja walczy z imigrantami, których wpycha w ręce lokalnych biznesmenów i spontanicznych przewoźników. Anty-imigrancka polityka UE tworzy dla nich miejsca pracy.

Jak wygląda życie i praca ludzi, którzy bez odpowiednich dokumentów dostaną się jednak do humanitarnej Polski? Sto tysięcy ukraińskich kobiet w Polsce może poświadczyć, że status “nielegalnych” pracownic pozbawia ich podstawowych praw. Jako osoba nielegalna, imigrant nie może negocjować warunków pracy i jest skazany na głodową pensję pod groźbą deportacji. To system sprawniejszy niż niewolnictwo. Pracodawcy, którzy trzymają w zanadrzu niewolników, dyscyplinują tym samym pracowników polskich, legalnych: pozycja tych ostatnich w negocjacji warunków pracy spada, kiedy można na ich miejsce zatrudnić osoby, którym z góry odebrano wszystkie prawa. Solidarna walka o zakończenie tych praktyk niewolniczych oraz o wspólne prawo pracy bez umów śmieciowych i zatrudnienia na czarno, leży w interesie pracownic i pracowników polskich i przyjezdnych, legalnych i “nielegalnych”.

Migracja nie jest przestępstwem – to zjawisko powszechne i stare jak świat. Możni tego świata stawiają mury tam, gdzie im wygodnie. Dla nich żadna odległość śię nie liczy. Dla innych, wywłaszczonych, wykluczonych i odartych z godności, nie ma potężniejszego dystansu niż te kilka kroków przez granicę. W dużej mierze jest to dziełem FRONTEXu – unijnej agencji deportacyjnej, organizatora imprezy na temat trudów imigracji, na którą nie został zaproszony żaden “nielegalny” uchodźca.